La soie
C’est une histoire fascinante au cours de laquelle s’entrecroisent légendes, savoir-faire, art
et traditions, pour sublimer ce processus naturel et magique qui, depuis la métamorphose
d’une chenille, jusqu’à la navette du tisserand, nous offre les créations de textiles les plus
luxueuses.
L’Isan et la France partagent la même passion pour cette fibre mythique, la première, fidèle
à la production et à la création, la seconde, peut-être plus frivole et résolument orientée
aujourd’hui vers le produit fini témoin de raffinement et d’élégance.
C’est au travers d’une fresque originale, associant textes et illustrations, que nous vous
proposons de découvrir l’histoire et les étapes majeures de ce processus qui assure encore
de nos jours la pérennité de la filière de la soie.
Cette rétrospective sera développée dans cette rubrique au fil du temps selon une
chronologie en 10 points.
Une merveilleuse histoire qui commence en Chine, quelques 2’700 ans avant notre ère…
Chapitre 1
L'origine de la soie est aussi charmante qu’un joli conte.
La légende veut qu'une princesse chinoise aurait découvert la soie vers l'an 2700 avant JC (2163 avant Buddha); un cocon de ver à soie serait tombé dans la tasse de thé de l'impératrice Leizu.
Voulant l'extraire de sa boisson, la jeune fille aurait commencé à dérouler le fil du cocon. Elle aurait alors eu l'idée de le tisser. Ayant ensuite observé la vie du bombyx du mûrier (( le bombyx est le nom du ver à soie, une chenille qui se transforme plus tard en papillon) sur recommandation de son mari, l'Empereur Jaune Huangdi, elle aurait commencé à enseigner à son entourage l'art de son élevage, la sériciculture.
Depuis, la jeune femme reste dans la mythologie chinoise comme la déesse de la soie.
La légende veut qu'une princesse chinoise aurait découvert la soie vers l'an 2700 avant JC (2163 avant Buddha); un cocon de ver à soie serait tombé dans la tasse de thé de l'impératrice Leizu.
Voulant l'extraire de sa boisson, la jeune fille aurait commencé à dérouler le fil du cocon. Elle aurait alors eu l'idée de le tisser. Ayant ensuite observé la vie du bombyx du mûrier (( le bombyx est le nom du ver à soie, une chenille qui se transforme plus tard en papillon) sur recommandation de son mari, l'Empereur Jaune Huangdi, elle aurait commencé à enseigner à son entourage l'art de son élevage, la sériciculture.
Depuis, la jeune femme reste dans la mythologie chinoise comme la déesse de la soie.
La soie chinoise demeura un secret jalousement gardé pendant près de 3000 ans.
Le ver à soie fut élevé dans le but de produire puis de tisser la soie - un élevage qu'on appelle la sériculture.
Quiconque tentait de voler des vers à soie, des cocons ou même des œufs était condamné à mort !
À partir du 2ème siècle, la Chine, qui était le seul pays à fabriquer la soie, se mit à commercer avec le reste du monde.
À partir du 2ème siècle, la Chine, qui était le seul pays à fabriquer la soie, se mit à commercer avec le reste du monde.
C'est ainsi que naquit la célèbre Route de la Soie qui traversait les déserts et les montagnes reliant l'Asie à l'Europe. Les caravanes transportaient diverses richesses dont la principale et la plus prisée était la soie.
ต้นกำเนิดของผ้าไหมมีเสน่ห์ราวกับนิทานแสนสวยตำนานเล่าว่าเจ้าหญิงชาวจีนค้นพบผ้าไหมเมื่อประมาณ 2,700ปีก่อนคริสตกาล (2163ปีก่อนพุทธกาล) กล่าวกันว่ารังไหมตกลงไปในถ้วยน้ำชาของจักรพรรดินีเลซ ด้วยความต้องการที่จะหยิบรังไหมออกมาจากเครื่องดื่มเด็กสาวจึงเริ่มคลี่เส้นใยออกจากรังไหมจากนั้นเธอ ก็เกิดความคิดที่จะทอเส้นใยไหม จึงได้สังเกตชีวิตหนอนบอมบิกซ์ (บอมบิกซ์เป็นชื่อของหนอนไหม ซึ่งเป็นหนอนผีเสื้อ ต่อมาจึงกลายเป็นผีเสื้อ) ตามคำแนะนำของสามีของเธอ จักรพรรดิเหลือง (หวงตี้) ว่ากัน ว่าเธอได้เรียนรู้อย่างครอบคลุมทั้งการเลี้ยงดู, การผสมพันธุ์, และการปลูกหม่อนไหม ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา จักรพรรดินีเลซูยังคงอยู่ในเทพนิยายจีนในฐานะเทพี่แห่งผ้าไหม
ผ้าไหมจีนยังคงเป็นความลับที่ได้รับการปกป้องอย่างเคร่งครัดมาเกือบ 3,000 ปี หนอนไหมถูกเพาะพันธุ์โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อผลิตและทอผ้าไหม ซึ่งเป็นกระบวนการผสมพันธุ์ที่เรียกว่าการเลี้ยงไหม และใคร ก็ตามที่พยายามขโมยหนอนไหม รังไหม หรือแม้แต่ไข่จะต้องถูกประหารชีวิต!
ตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 2ประเทศจีนเป็นประเทศเดียวที่ผลิตผ้าไหมได้เริ่มทำการค้าขายกับประเทศอื่นๆในโลกนี่คือที่มาของเส้นทางสายไหมอันโด่งดังที่ข้ามทะเลทรายและภูเขาที่เชื่อมระหว่างทวีปเอเชียกับทวีป ยุโรป คาราวานขนส่งทรัพย์สมบัติต่าง ๆ โดยทรัพย์สินหลักและมีค่ามากที่สุดคือผ้าไหม
Chapitre 2
LE CŒUR DE LA SOIE / LA ROUTE DE LA SOIE
Il n'est pas possible de parler de la soie sans aborder les contes et légendes qui ont marqué son histoire.
Parmi les légendes les plus connues, celle de l'impératrice Leizu, épouse de l'Empereur Jaune Huangdi qui a joué un rôle déterminant dans l'histoire de la soie, présentée à son époque et encore aujourd'hui par les Chinois comme la déesse de la soie.
La route de la soie occupe une partie très importante dans l'histoire de la soie. C'est une combinaison de routes terrestres, maritimes et commerciales qui permettent de relier la Chine à l'Occident. Elle a été l'un des premiers exemples de mise en place d'un commerce international d'envergure.
L'ORIGINE DE LA ROUTE DE LA SOIE
L'origine de la route de la soie remonte au llème siècle av. J.-C. avec Zhang Qian, général chinois qui avait pour mission d'émanciper le commerce de la soie.
Celle-ci était à l'origine un monopole de l'Etat chinois qui conservait le secret de sa fabrication. Les fonds de ce commerce devaient servir à avoir suffisamment d'alliés et de chevaux pour faire face a divers conflits.
Ainsi est née la route de la soie en Chine. Elle a traversé toute l'Eurasie et a permis d'acheminer la meilleure qualité de soie et la fit découvrir au reste du monde. L'ère industrielle et le développement de la production en masse ont fait perdre à la soie sa connotation de rareté et de mystères.
La route de la soie a aussi facilité la transmission des idées et des cultures et a permis aux peuples de se rencontrer au-delà des continents.
LE TRAJET DE LA ROUTE DE LA SOIE
L'origine de la route de la soie en Chine est Xian, ville d'où partaient les groupes de caravanes. Les caravanes traversaient ensuite le corridor de Gansu et contournaient le désert du Taklamakan, réputé pour être un des déserts les plus hostiles au monde. Les convois de caravanes de dromadaires ou de chameaux pouvaient atteindre plus de 500 personnes.
Les convois rejoignaient ensuite la Perse via l'Asie Centrale et la Syrie avec la méditerranée. Les marchands ne faisaient que très rarement le trajet en entier et ils s'installaient dans des relais et des oasis qui servaient comme points d'échange et de ravitaillement.
Bien que beaucoup de pays ont commencé à produire leur propre soie, la qualité de la soie chinoise est si exceptionnelle que la demande a continué à être forte.
L'origine de la route de la soie en Chine est Xian, ville d'où partaient les groupes de caravanes. Les caravanes traversaient ensuite le corridor de Gansu et contournaient le désert du Taklamakan, réputé pour être un des déserts les plus hostiles au monde. Les convois de caravanes de dromadaires ou de chameaux pouvaient atteindre plus de 500 personnes.
Les convois rejoignaient ensuite la Perse via l'Asie Centrale et la Syrie avec la méditerranée. Les marchands ne faisaient que très rarement le trajet en entier et ils s'installaient dans des relais et des oasis qui servaient comme points d'échange et de ravitaillement.
Bien que beaucoup de pays ont commencé à produire leur propre soie, la qualité de la soie chinoise est si exceptionnelle que la demande a continué à être forte.
หัวใจแห่งเส้นไหม / เส้นทางสายใหม
เป็นไปไม่ได้ที่จะกล่าวถึงผ้าไหมโดยไม่กล่าวถึงนิทานและตำนานความเป็นมา ในบรรดาตำนานที่รู้จักกันดีที่สุด ได้แก่ จักรพรรดินีเลซู มเหสีของจักรพรรดิเหลือง(หวงตี้)
ผู้มีบทบาทสำคัญในประวัติศาสตร์ของผ้าไหม มีการกล่าวถึงยุคสมัยของพระนางและปัจจุบันยังคงเป็นที่กล่าวขานกันของชาวจีนว่าเป็น"เทพีแห่งผ้าไหม"เส้นทางสายไหมถือเป็นส่วนสำคัญมากในประวัติศาสตร์ของผ้าไหม
เส้นทางสายนี้เป็นการผสมผสานระหว่างเส้นทางทางบก ทางน้ำ และการค้าที่เชื่อมต่อประเทศจีนกับโลกตะวันตก เป็นหนึ่งในตัวอย่างแรก ๆ ของการก่อตั้งการค้าระหว่างประเทศขนาดใหญ่ต้นกำเนิดของเส้นทางสายไหม
ตุ้นกำเนิดของเส้นทางสายไหมมีอายุย้อนกลับไปในศตวรรษที่ 2 ก่อนคริสต์กาลกับจางเฉียน นายพลชาวจีนผู้มีภารกิจในการปลดปล่อยการค้าผ้าไหม เดิมที่นี่เป็นการผูกขาดของรัฐจีนซึ่งเก็บความลับสูตรการผลิตไว้เงินทุนจากการค้านี้จะใช้เพื่อสร้างพันธมิตและม้าที่เพียงพอสำหรับเผชิญกับความขัดแย้งต่างๆ จึงเกิดเส้นทางสายไหมในประเทศจีน เส้นทางนี้ข้ามทั่วทั้งยูเรเซียและทำให้สามารถขนส่งผ้าไหมคุณภาพดีที่สุดและนำเสนอต่อดินแดนต่างๆของโลก ยุค อุตสาหกรรมและการพัฒนาการผลิตจำนวนมากทำให้ผ้าไหมสูญเสียคุณค่าของความยากในการได้มาและความลึกลับเส้นทางสายไหมยังอำนวยความสะดวกในการถ่ายทอดทางความคิดและวัฒนธรรม และช่วยมากกว่าการพบปะกันผู้คนเกินกว่าทั้งทวีปเส้นทางแห่งเส้นทางสายไหม
ต้นกำเนิดของเส้นทางสายไหมในประเทศจีนคือเมืองซีอานซึ่งเป็นเมืองที่มีกลุ่มคาราวานออกเดินทางจากนั้นกองคาราวานก็ข้ามทางเดินกานชู่และข้ามทะเลทรายทาคลามาคานซึ่งขึ้นชื่อว่าเป็นหนึ่งในทะเลทรายที่อันตรายที่สุดในโลกขบวนคาราวานอูฐหรือคาราวานอูฐสามารถรองรับผู้คนได้มากกว่า500คนจากนั้นขบวนคาราวานก็ไปถึงเปอร์เซียผ่านทางเอเชียกลางและซีเรียด้านทะเลเมดิเตอร์รเนียนพ่อค้าไม่ค่อยเดินทางไปตลอดเส้นทางและพวกเขาตั้งรกรากอยู่ใน จุดพักและโอเอซิสซึ่งเป็นจุดแลกเปลี่ยนสินค้าและเติมเสบียงแม้ว่าหลายประเทศจะเริ่มผลิตผ้าไหมของตนเองแล้วแต่คุณภาพของผ้าไหมจีนก็มีความโดดเด่นมากเป็นที่ต้องการอย่างต่อเนื่อง
Le monopole de la Chine sur la soie prit fin au 6ème siècle lorsque 2 moines envoyés par l'Empereur romain Justinien cachèrent des œufs de vers à soie dans leur bâton de pèlerin et les ramenèrent jusqu'à l'Empire Romain d'Orient aux abords de la mer Méditerranée. Le mûrier et son ver furent alors introduits en Grèce mais c'est la Sicile qui maitrisa réellement la première la sériculture vers 1440 (an thailandais 1983) et commença à produire la soie pour le reste de l'Europe et tout d'abord pour l'italie.
En France, la production de soie débuta sous le règne de Charles VIII (1490) qui fit planter dans la région de Montélimar des mûriers venus d'Italie.Le roi encouragea les fabriques de soie des villes de Lyon et de Tours en leur accordant beaucoup d'avantages. Puis le roi Henri IV (1600), fit augmenter la plantation de mûriers en fournissant gratuitement aux producteurs les plants ainsi que les œufs de bombyx. En 1850 (an thailandais2393) la sériculture française atteignait un très bon niveau et Lyon devenait un très haut lieu de la soierie.
Aujourd'hui, les pays asiatiques représentent environ 90% de la production de soie mondiale, avec en tête la Chine et l'inde. Le leader historique est redevenu le premier pays producteur. La soie ne représente cependant que moins de 0,2 % du marché mondial des fibres textiles: elle reste un textile rare, plus long et compliqué à produire que bien d'autres textiles.
การผูกขาดผ้าไหมของจีนสิ้นสุดลงในศตวรรษที่ 6 เมื่อพระ 2 รูป ถูกส่งไปโดยจักรพรรดิจัสติเนียนแห่งโรมัน ซ่อนไข่ไหม่ไว้ในไม้เท้าของผู้แสวงบุญ และนำไข่เหล่านั้นกลับไปยังจักรวรรดิ โรมันตะวันออกชายฝั่งทะเลเมดิเตอร์เรเนียน ต้นหม่อนและหนอนถูกนำเข้าสู่ประเทศกรีซแล้ว แต่เมืองซิซิลีซึ่งเป็นเมืองแรกๆที่มีความเชี่ยวชาญการเลี้ยงหม่อนไหมอย่างแท้จริงประมาณปีค.ศ. 1440(ปีพ.ศ.1983ของไทย) และเริ่มมีการผลิตผ้าไหม่ในทวีปยุโรปโดยเริ่มที่ประเทศ อิตาล์เป็นที่แรก
ในประเทศฝรั่งเศสการผลิตผ้าไหมเริ่มขึ้นในรัชสมัยของพระเจ้าชาร์ลที่ 8 (ค.ศ. 1490) มีการปลูกต้นหม่อนจากประเทศอิตาลี ในภูมิภาคมงเตลิมาร์กษัตริย์ทรงสนับสนุนโรงงานผ้าไหมในเมืองลียงและเมืองตูร์โดยให้ข้อได้เปรียบมากมายแก่พวกเขาจากนั้นพระเจ้าเฮนรีที่ (ค.ศ.1600)ได้เพิ่มการปลูกต้นหม่อนโดยจัดหา พืชและไข่บอมบิกซ์ ให้แก่ผู้ผลิตโดยไม่คิดค่ามูลค่า ในปี ค.ศ. 1850 (พ.ศ. 2393) การเลี้ยงหม่อนไหมของฝรั่งเศสมีคุณภาพที่ดีมาก และเมืองลียงก็กลายเป็น พื้นที่ชั้นดีในการผลิตผ้าไหมปัจจุบันประเทศในเอเชียคิดเป็นผู้ผลิตสัดส่วนประมาณ90%ของการผลิตผ้าไหมทั่วโลกนำโดยประเทศจีนและประเทศอินเดียผู้นำประวัติศาสตร์ ได้กลายเป็นประเทศผู้ผลิตชั้นนำอีกครั้งอย่างไรก็ตามผ้าไหมคิดเป็นสัดส่วนไม่ถึง0.2%ของตลาดเส้นใยสิ่งทอทั่วโลกและยังคงเป็นสิ่งทอที่หายากใช้ระยะเวลานานและมีความซับซ้อนในการผลิตมากกว่าสิ่งทออินๆ
Chapitre 3
La production de soie en France ayant pris son essor sous Charles VIII au 15ème siècle, celui-ci fit planter des mûriers blancs venus de Sicile et de Naples dans les régions de Montpellier.
Les feuilles du mûrier sont l'aliment de base du Bombyx Mori, le fameux ver à soie sur lequel tout repose ; en effet, afin de se transformer en papillon, le ver fabrique ce cocon magique dont le fil, matière textile naturelle sera utilisé pour produire la soie.
Au milieu du 17ème siècle, de nombreux agriculteurs abandonnent les cultures traditionnelles et se tournent vers la plantation à grande échelle de mûriers pour l'élevage des vers à soie, les Magnaneries sont nées...
Une magnanerie est construite à proximité d'une source de lumière naturelle.
Les murs sont faits de pierres ou de briques et enduits d'un revêtement imperméable qui empêche l'humidité de s'infiltrer et les sols sont recouverts de terre ou de sable.
L'intérieur de la magnanerie est divisé en plusieurs sections ou pièces.
Ces chambres sont généralement remplies de cages en bois ou en fil de fer qui servent à abriter les vers à soie.
Des bougies ou des lampes à huile fournissent chaleur et lumière pour le confort des vers.
Les magnaneries ont des fenêtres ou ouvertures afin que les vers à soie puissent bénéficier de l'air frais et de la lumière naturelle.
Autour de ces centaines de magnaneries de très nombreux ateliers travaillent le dévidage des cocons de soie pour créer des écheveaux appelés flotte de soie grège (opération appelée Filature) puis d'autres ateliers pour transformer la soie grège en un produit utilisable pour le tissage, opération fondamentale qui consiste à tordre le fil de soie pour lui donner une plus grande résistance et en changer son aspect et le rendre propre au tissage (opération appelée Moulinage).
ข้อความะประวัติศาสตร์ที่สวยงามและยิ่งใหญ่ของห้องเพาะพันธุ์หนอนไหมการผลิตผ้าไหม่ในประเทศฝรั่งเศสเริ่มต้นขึ้นในยุคสมัยของพระเจ้าชาร์ลส์ที่รในคริสต์ศตวรรษที่15พระองค์ทรงปลูกต้นหม่อนสีขาวที่นำมาจากแคว้นซิซิลีและเมืองเนเปิลส์ที่ภูมิภาคมงต์เปลลิเยร์ใบของต้นหม่อนเป็นอาหารหลักของบอมบิกซ์โมริ หนอนไหมอันโด่งดังมาอย่างยาวนาน เพื่อที่จะเปลี่ยนร่างเป็นผีเสื้อ หนอนจะสร้างรังไหมมหัศจรรย์นี้ ซึ่งเป็นวัสดุสิ่งทอจากธรรมชาติเพื่อนำมาผลิตผ้าไหมในช่วงกลางคริสต์ศตวรรษที่17เกษตรกรจำนวนมากเลิกเพาะปลูกพืชผลแบบดั้งเดิมและหันมาปลูกต้นหม่อนขนาดใหญ่เพื่อเพาะเลี้ยงหนอนไหม เกิดห้องเพาะพันธุ์หนอนไหม.. ฟาร์มหนอนไหมถูกสร้างขึ้นใกล้แหล่งแสงธรรมชาติ ผนังทำจากหินหรืออิฐและเคลือบด้วยสารเคลือบกันน้ำ เพื่อป้องกันไม่ให้ความชื้นซึมเข้าไปและปูพื้นด้วยดินหรือทราย ภายในฟาร์มไหมแบ่งออกเป็นหลายส่วนหรือหลายห้อง ห้องเหล่านี้มักจะเต็มไป ด้วยกรงไม้หรือกรงลวดที่ใช้เป็นที่อยู่ของหนอนไหมเทียนหรือตะเกียงน้ำมันให้ความอบอุ่นและแสงสว่างเพื่อความสะดวกสบายของหนอน ฟาร์มไหมมีหน้าต่างหรือช่องเปิดเพื่อให้หนอนไหม่ได้ประโยชน์จากอากาศบริสุทธิ์และแสงธรรมชาติโรงทอผ้าไหมหลายร้อยแห่งเหล่านี้มีโรงทอหลายแห่งที่ทำการคลี่รังไหมเพื่อสร้างเข็ดที่เรียกว่ากองไหมดิบ (เรียกว่า การสาวไหม) และโรงทออื่นๆ เพื่อแปรรูปไหมดิบให้เป็นผลิตภัณฑ์ที่ใช้ทอได้โดยพื้นฐานประกอบด้วยการบิดเส้นไหมเพื่อให้มีความต้านทานมากขึ้นและเปลี่ยนรูปลักษณ์และเหมาะสำหรับการทอผ้า (การดำเนินการที่เรียกว่า การพันเกลียวเส้นไหม) กิจกรรมเหล่านี้กลายเป็นความมั่งคั่งและการเพาะพันธุ์ไหมรูปแบบใหม่(เรียกว่าการปลูกหม่อนไหม)โดยส่วน LA VALLÉE FRANCAISE . Mortsere des Chelo ใหญ่อยู่ในภาคตะวันออกเฉียงใต้ซึ่งเป็นภูมิภาคที่เอื้อต่อการปลูกหม่อนสีขาวเนื่องจากสภาพอากาศและดินและใกล้กับศูนย์กลางเมืองขนาดใหญ่ของเมืองลียงฐานที่มันของชาวคานูตที่ทอผ้าไหมเป็นพันๆผืนเพื่อสร้างผืนผ้าที่ลำค่าและมีคุณค่ามากในตอนท้ายของคริสต์ศตวรรษที่ 8โรงงานทอผ้าไหมต้องจัดหาเส้นไหมให้กับเครื่องทอผ้า 30,000 เครื่อง เครืองทอผ้า 20,000 เครื่อง สำหรับการผลิตถุงน่อง หมวกและถุงมือ เครื่องทอผ้า 12,000 เครื่องสำหรับตัดเย็บและแปรรูปและอื่น ๆ
Les plantations de mûriers sont fortement développées par Henri II, Charles IX et Henri IV. La production de soie atteint un premier âge d'or sous Louis XIV, dans la seconde moitié du dix-septième siècle mais elle décline avec la révocation de l'édit de Nantes (18 octobre 1685) qui fait fuir les protestants, principaux acteurs des soieries en France. L'activité ne reprend que lentement au dix-huitième siècle.
Elle croît fortement dans le dernier quart de ce siècle grâce aux progrès techniques, notamment au premier métier automatique inventé en 1775 par Vaucanson. La Révolution française met à nouveau à mal cette industrie qui reprend progressivement sous le premier Empire avec le métier Jacquard muni, dès 1805, du premier système mécanique programmable avec cartes.
La production de soie atteint son apogée dans le deuxième quart du dix-neuvième siècle, avec l'appui de la recherche spécialisée. Mais à la fin de cette période, deux maladies (la pébrine et la flacherie) déciment les trois quarts des élevages. Pour contrer ces fléaux, Louis Pasteur trouve la solution pour contrer ces maladies mais le mal est fait.
La production peut alors reprendre pendant quelques années, jusqu'à ce que l'ouverture du canal de Suez en 1869 et l'arrivée de la soie d'Extrême-Orient, moins chère à produire, sonnent le déclin progressif de la soie française qui se poursuivra au vingtième siècle.
À partir de la seconde moitié du dix-neuvième siècle, l'ère industrielle permet l'avènement d'une production de soie de plus en plus forte grâce aux grandes machines à tissage automatique. Les métiers à tisser manuels, de moins en moins nombreux, continuent cependant d'exister au 20ème siècle permettant de ne pas perdre les méthodes artisanales traditionnelles.
À notre époque le savoir français ne connaît pas la crise et à l'heure où la Chine domine le marché mondial du textile, la France reste leader dans le secteur de la soie. Une industrie née à Lyon sous François ler et qui cinq siècles plus tard, est toujours à la pointe grâce à son savoir-faire séculaire et ses innovations technologiques.
Aujourd'hui, le France à un savoir-faire unique au monde qui lui permet tout de même de résister à la concurrence internationale. Les soyeux français ont ainsi misé sur le haut de gamme avec la fabrication traditionnelle à l'aide de métiers à bras, tout en développant aussi l'innovation avec des machines toujours plus performantes qui permettent de créer des tissus d'une qualité exceptionnelle.
Dans la région lyonnaise, le secteur de la soie emploie 1500 et revendique une clientèle d'exception comme les grandes maisons de haute-couture, les restaurateurs de châteaux ou les décorateurs d'hôtels de luxe et de palais. Les soyeux français ont pour exemple réalisés le velours du trône de Juan Carlos à Madrid, les tentures du salon jaune de la Maison Blanche à Washington ou des tissus d'ameublement pour le palais de l'Elysée à Paris et bien d'autres majestueuses réalisations.
La soie en France c'est 17000 personnes employées et plus de 3,5 milliards de chiffre d’affaires, rien que le fameux carré de soie Hermès réalise à lui seul plus de 8 millions de chiffre d’affaires par an...... La soie un marché MAGIQUE !!
การผลิตผ้าไหมเติบโตอย่างแข็งแกร่งในช่วง25ปี ก่อนสิ้นคริสต์ศตวรรษนี้ ด้วยความก้าวหน้าทางเทคนิคโดยเฉพาะอย่างยิ่งการประดิษฐ์เครื่องทอ ผ้าอัตโนมัติเครื่องแรกบินในปีค.ศ. 1775โดยโวคองซงการปฏิวัติฝรังเศสได้ทำร้ายอุตุสาหกรรมนี้ซำอีกครังซึ่งต้องใช้ระยะเวลากว่าจะกลับมาดำเนิน ต่อภายใต้จักรวรรดิที่ 1 โดยในปี ค.ศ. 1805 การมีประดิษฐ์เครื่องทอผ้าแจ็คการ์ด ที่มีระบบกลไกแบบตั้งโปรแกรมได้ด้วยระบบบัตรการผลิตผ้าไหมถึงจุดสูงสุดในตรมาสที่สองของศตวรรษที่ 19 โดยได้รับแรงสนับสนุนจากการวิจัยเฉพาะทาง แต่เมื่อสิ้นสุดช่วงเวลานี้ โรคสองชนิด (โรคเพบรินและโรคฟลาเชอรี) ได้ทำลายพื้นที่สามในสีของฟาร์มเลี้ยงไหม เพื่อรับมือกับภาวะเหล่านี้ หลุยส์ ปาสเตอร์ พบวิธีแก้ปัญหาเพื่อต่อสู้กับโรคเหล่า นี แต่ความเสียหายเสร็จสินแล้ว จากนั้นการผลิตสามารถดำเนินการต่อไปได้อีกราวสองสามปี จนกระทั้งมิการเปิดคลองสุเอซโนปี ค.ศ. 1869 และการมาถึงของผ้าไหมจากดินแดนตะวันออกไกล ซึ่งมีต้นทุนถูกกว่าในการผลิต นับเป็นการค่อยๆ เสื่อมถอยของผ้าไหมฝรั่งเศสซึ่งดำเนินต่อไปจนถึงคริสต์ศตวรรษที่ 20 ตั้งแต่ครึ่งหลังของคริสต์ศตวรรษที่ 19ยุคอุตสาหกรรมทำให้เกิดการผลิตผ้าไหมแข็งแรงมากขึ้นด้วยเครื่องทออัตโนมัติขนาดใหญ่อย่างไรก็ตามเครื่องทอผ้า ด้วยมือซึ่งมีจำนวนลดน้อยลงเรือย ๆ ยังคงมีอยู่ในคริสต์ศตวรรษที่ 20 ทำให้วิธิงานผีมือแบบดังเดิมไม่สูญหายไปในยุคของเราภูมิปัญญาฝรั่งเศสไม่อยู่ในภาวะวิกฤติและในขณะที่ประเทศจีนเป็นผู้ครองตลาดสิ่งทอโลกประเทศฝรั่งเศสยังคงเป็นผู้นำในด้านผ้าไหม อุตสาหกรรมที่เกิดในเมืองลียงในยุคภายใต้การปกครองของพระเจ้าฟรองซัวส์ที่1และห้าศตวรรษต่อมายังคงเป็นผู้นำด้วยความรู้ความชำนาญและนวัตกรรมทางเทคโนโลยีที่มีมายาวนานหลายศตวรรษ ปัจจุบันประเทศฝรั่งเศสมีความรู้ความชำนาญเฉพาะตัวยังคงสามารถรับมือกับการแข่งขันระดับนานาชาติ ได้ผู้ผลิตผ้าไหมชาวฝรั่งเศสจึงมุ่งเน้นไปที่ระดับโฮเอนด์ ด้วยการผลิตแบบดังเดิมโดยใช้เครื่องทอมอ ขณะเดียวกันก็พัฒนานวัตกรรมด้วยเครื่องจักรที่มีประสิทธิภาพมากขึ้น ทำให้สามารถสร้างผ้าไหมที่มีคุณภาพโดดเด่นได้ในภูมิภาคลียงอุตสาหกรรมผ้าไหมมิพนักงานราว 1,500 คนและมีคู่ค้าที่โดดเด่นอย่างแบรนด์ โอต์กูตูร์รายใหญ่ช่างบูรณะปราสาทหรือ ช่างตกแต่งโรงแรมและพระราชวังสุดหรูเช่นผู้ผลิตผ้าไหม่ในฝรั่งเศสได้สร้างผ้ากำมะหยี่สำหรับบัลลังก้ของอดีตกษ์ตรีย์ฮวนคาร์ลอสณกรุงมาดริดผ้าม่าน ห้องนังเล่นสีเหลืองของของทำเนียบขาวในกรุงวอชิงต้น หรือผ้าตกแต่งสำหรับพระราชวังเอลิเซ่ ณ กรุงปารีส และผลงานสร้างสรรค์อันสง่างามอื่นๆ อีกมากมาย ภาคการผลิตผ้าใหม่ในประเทศฝรั่งเศสมิ
Chapitre 4
Lorsqu'on évoque la soie, nous pensons au tissu fluide et précieux.
Ce tissu est l'aboutissement de l’histoire d'un fil, le fil de soie, que l'on extrait du cocon de la chenille d'un papillon, le Bombyx Mori.
Son élevage est appelé sériciculture et inclut, par extension, les différentes transformations du fil de soie.
Pendant des siècles, les Chinois gardent le monopole de la sériciculture. La fabrication de la soie est gardée secrète et reste très surveillée. La Chine fait cependant commerce des tissus de soie avec le reste du monde à travers déserts et montagnes sur un réseau de routes qui sera nommé routes de la soie.
Il faudra attendre le douzième siècle pour que la sériciculture se répande plus avant en Europe, par la Sicile qui devient bientôt un haut lieu de la plantation du mûrier, sous l'impulsion du roi Roger.
Dès lors, l'Italie développe grandement la sériciculture et assise sa réputation européenne dans l'art de la soie.
La sériciculture s'implante en France au treizième siècle, grâce au Pape Grégoire X qui fait venir des mûriers et les premiers ouvriers italiens dans le Comtat Venaissin, possession pontificale dans le Sud-Est de la France. Mais elle reste limitée jusqu'au quinzième siècle, quand Louis XI la développe en incitant plus fortement les Italiens à venir travailler à la manufacture de Tours, centre de la soie française créé à l'époque. Au seizième siècle, François ler organise la fabrication des tissus de soie à Lyon par les canuts. À l'époque, la France importait une grande partie de ses besoins en fils de soie car elle n'en produisait pas assez.
เมื่อเรานึกถึงผ้าไหมเรามักจะนึกถึงผืนผ้าอันพูลิ้วไหวและล้ำค่าผ้าชนิดนี้ถือเป็นสุดยอดเรื่องราวของเส้น ด้าย เส้นไหมที่สกัดจากรังไหมของหนอนผีเสื้อบอมบิกซ์ โมริ โดยเรียกการผสมพันธุ์และการขยายพันธ์ว่าการเลี้ยงหม่อนไหม รวมถึงการรังสรรค์เส้นไหม่ในรูปแบบต่างๆเป็นเวลากว่าหลายศตวรรษที่ชาวจีนเป็นผู้ผุกขาดการปลูกหม่อนเลี้ยงไหมกระบวนการผลิตผ้าไหมถูกเก็บเป็นความลับและยังคงสืบทอดกันมาอย่างไรก็ตามประเทศจีนค้าขายผ้าไหมกับต่างแดนทั่วทั้งทะเลทรายและภูเขา บนเส้นทางที่เรียกว่า "เส้นทางสายไหม" จะต้องรอจนถึงคริสต์ศตวรรษที่ 12 การปลูกหม่อนไหมจึงมีการแพร่หลายไปทัวทวิปยุโรปผ่านทางเมือง ซิซิลีซึ่งในเวลาต่อมาไม่นานก็กลายเป็นสถานที่สำคัญในการเพาะปลูกต้นหม่อนภายใต้การนำของกษัตรีย์โรเจอร์นับแต่นั้นเป็นต้นมาประเทศอิตาลีได้พัฒนาการปลูกหม่อนไหมและสร้างชื่อเสียงด้านศิลปะแห่ง ผ้าไหม่ในทวิปยุโรป การปลูกหม่อนไหม่ในฝรั่งเศสเริ่มขึ้นในคริสต์ศตวรรษที่ 13 ทรงเป็นพระกรุณาที่สมเด็จพระสันตะปาปากรกอรีที่ 10 ทรงนำต้นหม่อนและคนงานชาวอิตาลีกลุ่มแรกมาทิทางตะวันออกเฉียงใต้ของฝรั่งเศส ณ มืองคงตาเวเนซัง ซึ่งอยู่ในการครอบครองของสมเด็จพระสันตะปาปา แต่ยังคงถูกจำกัดอยู่จนกระทั้ง คุริสต์ศตวรรษที่15เมื่อพระเจ้าหลุยส์ที่ 11ทรงพัฒนาโดยการสนับสนุนให้ชาวอิตาลเข้ามาทำงานในโรงงาน ที่เมืองตูร์อันเป็นศูนย์กลางของผ้าไหมฝรั่งเศสทีถูกสร้างขึ้นในขณะนั้นในคริสต์ศตวรรษที่ 16พระเจ้าหรองซัวส์ที่ 1 ได้จัดระเบียบการผลิตผ้าไหมในเมืองลียงโดยใช้ชาวคานัตในขณะนั้นประเทศฝรั่งเศสนำเข้า ด้ายไหมส่วนใหญ่จากประเทศอิตาลี เนื่องจากมีกำลังการผลิตไม่เพียงพอ การปลูกหม่อนไหม่ได้รับการพัฒนาอย่างมากโดย พระเจ้าอองรีที่ 2,พระเจ้าซาลล์ที่ 9และพระเจ้าอองรีที่ 4 การผลิตผ้าไหมเข้าสู่ขุคทองครั้งแรกภายใต้ยุคสมัยของพระเจ้าหลุยส์ที่ 14จนกระทั่งถึงช่วงครึ่งหลังของคริสต์ศตวรรษที่ 17 กิกลับเสือมลงจากการเพ็กถอนพระราชกฤษฎกาแห่งน้องต์ (18 ตุลาคม ค.ศ. 1685) ซึ่งทำให้ชาวคริสต์นิกายโปรเตสแตนต์ซึ่งเป็นผู้ผลิตในอุตสาหกรรมผ้าไหม่ในประเทศฝรั่งเศสต้องอพยพ กิจกรรมทางอุตสาหกรรมกลับมาดำเนินต่ออย่าง ช้าๆ ในคริสต์ศตวรรษที่ 18
19ème siècle, le Gard, l'Ardèche, La Drôme, Le Vaucluse, les Bouches du Rhône, l'Hérault et les Alpes de Haute Provence produisent 95% de la soie en France. Fin 19ème, la production subit une grave crise car une maladie (la pébrine) décime les élevages des vers à soie et réduit la production de trois quarts. C'est Louis Pasteur qui préconisera le " grainage cellulaire" qui consistera à faire pondre les femelles papillons Bombyx à part et éliminera les œufs atteints. Les résultats seront positifs et permettront de relancer de façon importante la production.
L'ouverture du canal de Suez donnera un coup de grâce à cette culture ; la soie d'Extrême-Orient moins chère fera son entrée à grande échelle et les cours s'effondreront, contraignant les producteurs français à fermer bon nombre d'ateliers. Le coup final sera porté par l'apparition des fibres synthétiques (par exemple le nylon en 1938) et les dernières filatures fermeront leurs portes en 1965, et c'est en 1968 que l'État français suspendra ses aides et signera l'arrêt de mort de la sériciculture française.
ในคริสต์ศตวรรษที่ 19 เมืองการ์ด, เมืองอาร์แดช, เมืองโดรม, เมืองโอกลูส, เมืองบุช-ดูว์-โรน, เมืองเอโรและ เมืองแอลป์เดอโอตโปรวองซ์ เป็นแหล่งผลิตผ้าไหม 95% ในประเทศฝรั่งเศส ในตอนท้ายของคริสต์ศตวรรษที่ 19การผลิตประสบวิกฤติอย่างร้ายแรงเนืองจากโรค (โรคเพบริน) ทำลายฟาร์มไหมและลดกำลังการผลิตลงสามในสี่นายหลยส์ปาสเตอร์เป็นผู้แนะนำ"การคัดแยกไข่"ซึ่งประกอบด้วยการทำให้ผีเสื้อบอม บิกซ์ตัวเมียวางไข่แยกกันและกำจัดไข่ที่ได้รับผลกระทบออกไปบรรลุผลสำเร็จและช่วยเพิ่มการผลิตได้อย่างมากการเปิดคลองสุเอซจะเป็นการทำลายวัฒนธรรมครั้งสุดท้ายผ้าไหมราคาถูกจากตะวันออกไกลจะเปิดตัวในวงกว้างและราคากำลังตกตำส่งผลให้ผู้ผลิตชาวฝรั่งเศสต้องปิดกิจการผลกระทบครั้งสุดท้ายจะเกิดขึ้นจากเส้นใยสังเคราะห์(ตัวอย่างเช่นผ้าไนลอนในปีค.ศ.1935) และโรงงานปั่นด้ายแห่งสุดท้ายปิดตัวลงในปีค.ศ . 1965 และในปี ค.ศ. 1968 สาธารณรัฐฝรั่งเศสระงับความช่วยเหลือและลงนามฆ่าการปลูกหม่อนไหม่ในประเทศฝรั่งเศส
LES CINQ ÉTAPES DE LA SOIE PREMIÈRE ÉTAPE:
1- LA PLANTATION DE MÛRIERS BLANCS
Les vers à soie se nourrissent exclusivement de feuilles de mûriers blancs qu'ils consomment en quantité considérable au terme d'une croissance qui dure environ un mois. Aux 18ème et 19ème siècles, dans le Gard, l'Ardèche, la Drôme, le Vaucluse, les Bouches du Rhône, l'Hérault et les Alpes de Haute Provence, la culture du mûrier s'est implantée et développée à une vitesse vertigineuse pour faire face aux besoins des magnaneries pour nourrir des armées de vers à soie (plus de 4 millions d'arbres ont été plantés dans le sud de la France). Cet arbre a besoin de sols riches et ensoleillés, et de beaucoup d'eau au printemps, et devait être planté au plus près des magnaneries pour éviter les longs trajets et donner aux vers à soie des feuilles les plus fraîches possibles.
ขั้นตอนที่หนึ่ง : การปลูกต้นหม่อนขาว หนอนไหมกินเฉพาะใบหม่อนสีขาวเท่านั้นโดยกินในปริมาณมากหลังการเจริญเติบโตเป็นระยะเวลาประมาณหนึ่งเดือน ในคริสต์ศตวรรษที่ 18 และ คริสต์ศตวรรษที่ 19 ในเมือง Gard, Ardeche, Drome, Vaucluse,Bouches du Rhone Herault และ Alpes de Haute Provenceการปลูกหม่อนได้เริ่มต้นข้นและพัฒนาอย่างรวดเร็วเพื่อรับมือกับความต้องการของฟาร์มเลียงไหม เพื่อเลียงกองทัพหนอนไหม (มีการปลูกต้นหม่อนมากกว่า 1ล้านต้นทางตอนใต้ของประเทศฝรั่งเศส) ต้นหม่อนต้องการดินที่อุดมสมบูรณ์และแสงแดดจุด ต้องการนำปริมาณมากในช่วงฤดูใบไม้ผลิและต้องปลูกไว้ใกล้กับแหล่งเพาะเลียงไหมมากที่
2- LA SERICICULTURE
La sériciculture est l'éducation du ver à soie. Après accouplement, la femelle du Bombyx du Mûrier pond environ 500 œufs de petite taille. La ponte s'effectue au mois de juillet. Les œufs arrêtent leur développement embryonnaire durant tout l'hiver et c'est sous l'influence de la chaleur printanière qu'a lieu l'éclosion. Celle-ci est favorisée par une incubation artificielle : les graines sont mises dans des éclosoirs dont la température est progressivement élevée durant une quinzaine de jours. Lors de l'éclosion, les vers mesurent à peine 2 mm avant d'atteindre leur plein développement. Les vers changent 4 fois de peau, ces mues successives s'expliquent par la croissance démesurée du ver qui, en une trentaine de jours, multiplie par 10 000 son poids initial (en comparaison, en trente jours, un nourrisson de 3kg atteindrait un poids de 30 tonnes et mesurerait 12 mètres de haut). Le ver se nourrit exclusivement de feuilles de mûrier blanc.
À partir du 2ème âge, les vers sont transportés dans le local d'éducation (appelé la magnanerie) et sont disposés sur des étagères superposées. Dotés d'un appétit considérable, ils doivent être nourris 4 fois par jour. De mue en mue, le ver atteint en une trentaine de jours sa taille maximale, soit 6 à 8 cm. Puis un jour, son appétit diminue, il ne s'alimente plus et cherche à grimper. L'exploitant (appelé éducateur) sait alors que le moment est venu pour les vers de tisser leur cocon et, avec des rameaux de bruyère, il dresse entre les étagères superposées des cabanes en forme d'arceaux. C'est l'encabanage. Après s'être arrimé par plusieurs points d'attache, le ver construit son cocon en tournant sur lui-même et en décrivant un parcours en forme de 8. Pendant 2 à 3 jours, il va baver 800 à 1500 mètres d'un fil de soie continu, construisant son cocon de l'extérieur vers l'intérieur. Protégé par son cocon le ver subit alors une métamorphose durant 15 à 20 jours et se transforme en chrysalide pour devenir papillon (son nom est le Bombyx du Mûrier).
Celui-ci secrète alors un liquide qui a pour but de ramollir le fil de soie du cocon. Écartant les couches soyeuses, le papillon sort, puis mâles et femelles s'accouplent pour donner naissance à un nouveau cycle (le mâle meurt après l'accouplement et la femelle meurt après la ponte). Toutefois, lorsque le papillon sort de son cocon, celui-ci taché et percé, devient inutilisable pour la filature, aussi l'éducateur doit-il stopper le cycle naturel. Donc, 5 à 6 jours après que les vers aient terminé leurs cocons, il procède au déboulonnage, la récolte des cocons. Ceux-ci sont triés, vendus au filateur, puis étouffés à la vapeur afin de faire périr les chrysalides et éviter la sortie des papillons.
ขั้นตอนที่สอง : การปลูกหม่อนเลี้ยงไหม
การปลูกหม่อนไหมเป็นการศึกษาหนอนไหม หลังจากผสมพันธุ์มอดไหมหม่อนบอมบิกซ์ตัวเมียจะวางไข่เล็กๆ ประมาณ 500 ฟอง การวางจะเกิดขึ้นในเดือนกรกฎาคมไข่จะหยุดการพัฒนาของตัวอ่อนตลอดฤดูหนาวและไข่จะฟักออกมาหลังจากได้รับความร้อนในฤดูใบไม้ผลิการควบคุมอุณหภูมินีถูกนำมาใช้ในการ ฟักเทียมไข่ไหม : ไข่ไหมจะถูกวางไว้ในตู้ฟักซิงมีอุณหภูมิเพิ่มขึ้นเรือยๆ เป็นเวลาสองสัปดาห์ เมื่อฟักออกมาหนอนจะมีขนาดเพียง 2 มม.ก่อนที่จะพัฒนาเต็มที่ หนอนไหมมีการลอกคราบ 4 ครั้ง การลอกคราบต่อเนื่องกันเหล่านี้อธิบายได้จากการเจริญเติบโตที่มากเกินไปของหนอน ซึ่งในช่วงระยะเวลาประมาณ 30 วัน หนอนไหมเต็มที่จะมีน้ำหนักเป็นประมาณ 10,000 เท่าของนำหนักไหมแรกเกิด(เมือเปรียบเทียบกันในระยะเวลา 30 วัน ทารกทีมีนำหนัก 3 กิ โลกรัมจะมีน้ำหนักเพิ่มขึ้นถึง 30 ตัน และสูงประมาณ 12 เมตร) หนอนไหมกินเฉพาะใบหม่อนสีขาวเท่านั้น ตั้งแต่ช่วงอายุที่ 2 หนอนไหมจะถูกนำไปโรงเลียง (เรียกว่าฟาร์มไหม) และวางไว้บนชั้นวางที่ช้อนกัน ด้วยความต้องการอาหารในปริมาณมากจึงต้องให้อาหารวันละ 4 ครั้ง จากการลอกคราบแต่ละครั้งหนอนจะ มีขนาดสูงสุด 6- 8 ซม. ภายในเวลาประมาณ 30 วัน เมื่อหนอนไหมมีความต้องการอาหารลดลง หนอนไหมจะไม่กินอีกต่อไปและพยายามจะปืนป่ายจากนั้น ผู้ดูแล (เรียกว่า ผู้ศึกษา) สามารถทราบุได้ว่าถึงเวลาที่หนอนไหมจะสานรังไหม หนอนไหมจะยกศรษะล่ายไปมาเป็นรูปเลขร หลังจากยึดตัวด้วยจุดยึดต่างๆแล้ว จะสร้างรังไหมทรงโค้งระหว่างชั้นที่อัดแน่นช้อนกัน เป็นเวลา 2 ถึง 3 วัน หนอนไหมหลั่งเส้นย่ไหมที่ต่อเนื่องกันจากภายนอกสู่ภายในเป็นระยะเวลา 2.-3วันสร้างรังไหมที่มีความยาวของเส้นใยไหมราว800-1,500เมตรเมื่อหนอนไหมห่อหุ้มตัวเองด้วยรังไหมแล้วหนอนไหมจะเข้าสู่การเปลี่ยนแปลงโดยใช้ระยะเวลา 15 - 20 วัน ก่อนเปลี่ยนเป็นดักแด้และกลายเป็นผีเสือ (ชื่อของมันคือ มัลเบอร์ บอมบิกซ์) จากนั้นจะพ่นนำลายเพื่อทำให้เส้นไหมของรังไหมอ่อนตัวลง ผีเสื้อจะลอกชั้นไหมและออกมาจากรังไหมผีเสื้อตัวผู้และผีเสื้อตัวเมียจะผสมพันธุ์กันเพื่อให้เกิดวงจรใหม่ (ผีเสื้อตัวผู้จะตายหลังจากการผสมพันธุ์และผีเสื้อ ตัวเมียจะตายหลังจากการวางไข่) แต่การออกจากรังไหมของผีเสือจะทำให้เกิดรอยเปือนและเป็นรู ทำให้ไม่สามารถสาวเส้นไหม่ได้ ผู้ดูแลจึงต้องหยุดวงจร ดังนั้นภายในวันที่ 5 - 6 หลังจากที่หนอนสร้างรังไหมเสร็จ รังไหมจะเข้าสู่กระบวนการเก็บเกี่ยวรังไหม การคัดแยก ขายให้กับผู้ผลิตผ้าไหม อาบด้วยไอน้ำเพื่อ ฆ่าดักแด้และป้องกันไม่ให้ผีเสื้อออกจากรังไหม
3- LA FILATURE
Les cocons vendus au filateur sont ensuite dévidés pour extraire un fil de soie (le fil mesure entre 800 et 1500 mètres de long). Un kg de cocons donne 200 g de fil et donc il faut environ 3000 cocons pour réaliser un Kimono.
Cette opération appelée le tirage de la soie est effectuée par les filateurs eux-mêmes. Ils filaient leurs cocons dans l'eau des bassines, chauffée au feu de bois, sur des dévidoirs tournés à la main. La filature se faisait à l'ombre des balcons couverts pour limiter et dissiper les mauvaises odeurs dégagées.
Au début du 19ème siècle, l'industrialisation et l'apparition de la vapeur ont fait passer la filature du stade artisanal au stade industriel. La vapeur a procuré l'énergie nécessaire à l'animation des dévidoirs et au maintien des bassines d'eau chaude. Au début, la fileuse filait à un bout, c'est-à-dire que de sa bassine n'en sortait qu'un fil. Progressivement on a pu filer à 2 bouts, puis 3, puis 4, 8 et jusqu'à 20.
Le fil de soie secrété par le ver (appelé Bave) est constitué par 2 brins de fibroïne enveloppés d'une matière appelée le grès. La solubilité du grès dans l'eau chaude permet le dévidage des cocons. Mais ce fil de soie est beaucoup trop fin pour être utilisé directement pour le tissage aussi plusieurs cocons sont assemblés pour former un seul fil plus résistant appelé la soie grège.
Les cocons que l'on a triés sont immergés dans de l'eau à 90° puis sont soumis à l'action de brosse qui désagrège les couches soyeuses superficielles en donnant un amas de filaments enchevêtrés (appelé les frisons). Ces frisons sont enlevés dès que l'on a dégagé un fil dont le déroulage est continu. Les cocons ainsi préparés sont jetés dans une bassine d'eau à 45° ou l'on poursuit leur dévidage. On réunit plusieurs fils de cocons pour obtenir le fil textile. Une fois enlevé du dévidoir, l'écheveau constitué est appelé flotte de soie grège.
De nombreuses filatures se sont développées dans la Drôme au 19ème siècle notamment à Taulignan à côté des centres de production de cocons.
ขั้นตอนที่สาม : การสาวเส้นไหม
รังไหมทิบายให้กับผู้ผลิตด้ายไหมจะถูกคลิออกเพื่อแยกเส้นไหม กระบวนการนี้เรียกว่า การดึงเส้นไหม (รังไหม่มีความยาวของเส้นใยไหมราว 800 - 1,500 เมตร) รังไหมนำหนัก 1 กิโลกรัม จะได้เส้นไหมนำหนักราว 200 กรัม ต้องใช้รังไหมประมาณ 3,000 เส้น ในการทอผ้าเพื่อตัดชดก็โมโน โดยผู้สาวไหมจะแช่รังไหม่ในนำใน อ่างทีอุ่นบนเตาถ่านทำการสาวไหมด้วยพวงสาวไหมด้วยมือสาวไหมบริเวณชานเรือนที่มีหลังคาคลุมเพื่อจำกัดการกระจายของกลิ่นเหม็นที่เกิดขึ้นในตอนต้นของคริสต์ศตวรรษที่ 19 การพัฒนาทางอุตสาหกรรมและการปรากฏของหม้อไอน้ำได้เปลี่ยนจากงานฝีมือไปสู่งานภาคอุตสาหกรรมไอน้ำให้พลังงานในการขับเครื่องสาวไหมและรักษาอุณภูมิในอ่างน้ำร้อน ในตอนแรกเครื่องสาวไหมจะหมุนที่ปลายด้านหนึ่ง ซึ่งหมายความว่ามีเพียงเส้นไหมเส้นเดียวเท่านั้นที่ออกมาจากอ่าง ค่อยๆ เราหมุนปลาย 2 ปลาย 3 4S และ 20 ทีละน้อย เส้นใยไหมที่หนอนหลังออกมา (เรียกว่า น้ำลาย) ประกอบด้วยเส้นใยไฟโบรอิน 2 เส้น เคลือบด้วยวัสดุทีเรียก ว่า กาวธรรมชาติความสามารถในการละลายกาวธรรมชาติในน้ำร้อนช่วยให้เส้นใยไหมหลุดออก แต่เส้นใยไหมนีละเอียดเกินกว่าจะใช้ทอได้ดังนั้นรังไหมหลายตัว จึงถูกนำมาประกอบเป็นเส้นไหมเส้นเดียวทีมีความทนทานมากกว่าเรียกว่าไหมดิบรังไหมที่คัดแยกแล้วจะถูกแช่ ในนำที่อุณหภูมิ90°จากนันจะถูกแปรงเพื่อสลาย ชั้นผิวทีอ่อนนุ่ม ทำให้เกิดเส้นใยพันกัน (เรียกว่า ขุย) ขุยไหมจะถูกคลายออกทันทีที่ด้ายที่มีการคลีออกอย่างต่อเนือง รังไหมทีเตรียมไว้จะถูกนำไปในอ่างน้ำที่อุณหภูมิ45°และยังคงคลิออกต่อไปด้ายรังไหมหลายเส้นถูกนำมารวมกันเพื่อให้ได้ด้ายสิ่งทอเมื่อนำออกจากที่กรอเส้นไหมแล้วใจไหมที่เกิดขึ้นจะเรียกว่าทุ่นไหม ดิบโรงปันด้ายไหมหลายแห่งพัฒนาขึนควบคู่ ไปกับศูนย์การผลิตรังไหม่ในเมือง โดรมในคริสต์ศตวรรษที่ 19โดยเฉพาะในเขตโตลิญอง
4- LE MOULINAGE
Le moulinage permet de transformer la soie grège qui sort de la filature en un produit ouvré utilisable pour le tissage. Cette opération fondamentale consiste à tordre le fil de soie pour en augmenter sa résistance et en changer l'aspect. C'est pourquoi le moulinage s'est développé principalement en Ardèche dans la Drôme et la Loire à mi-chemin entre les zones de production de cocons et les fabriques lyonnaises. Cette position géographique s'est par ailleurs trouvée confortée par la présence dans ces départements de nombreux cours d'eau nécessaires pour faire tourner les moulins. Dans la Drôme, durant près de 2 siècles, la force motrice des cours d'eau est employée dans le domaine textile pour fournir l'énergie nécessaire au fonctionnement des usines de moulinage qui tournent jour et nuit.
Dès la fin du XIXème siècle l'arrivée de l'électricité améliore les conditions de travail. En 1899, Taulignan dans la Drôme dispose déjà de l'électricité. Pour être travaillée dans de bonnes conditions la soie doit contenir un certain taux d'humidité, car un air trop sec la rend cassante. C'est pourquoi les ateliers de moulinage sont le plus souvent enterrés partiellement dans le sol avec des murs très épais. Diverses opérations sont nécessaires pour mouliner la soie: il faut d'abord préparer le fil de soie grège qui est mouillé afin de l'assouplir et de le lubrifier puis dévidé sur des "roquets" ou des "tavelles" Plusieurs fils sont ensuite juxtaposés afin d'obtenir un nouveau fil plus gros, c'est le doublage. Le fil est alors prêt à recevoir la torsion sur le moulin qui est essentiellement composé d'un fuseau vertical portant le roquet et tournant à grande vitesse, le fil sortant du roquet est appelé plus ou moins vite par une bobine réceptrice. La Torsion est variable de 400 à 3000 tours au mètre selon le tissu désiré. Une fois moulinée, la flotte est soumise à l'action de la vapeur à température élevée.
ขั้นตอนที่สี่ : การพัน(ตี)เกลียวเส้นไหม
การพันเกลียวจะเปลี่ยนไหมดิบที่ออกจากโรงปั่นด้ายให้เป็นผลิตภัณฑ์สำเร็จรูปที่สามารถนำไปทอได้การดำเนินการขั้นพื้นฐานนี้ประกอบด้วยการบิดเส้นไหมเพื่อเพิ่มหนาแน่นทนทานและเปลี่ยนรปลักษณ์ นีคือเหตผลที่ว่าทำไมการพ้นเกลียวเส้นไหมจิงพัฒนาขึ้นส่วนใหญ่ที่เขตอาร์แดชในเมืองโดรม และ เมือง ลัวร์ซึ่งอยู่กึงกลางระหว่างพินทีการผลิตรังไหมและโรงงานในเมืองลียงตำแหน่งทางภูมิศาสตร์นียังได้เอ็อด้วยการมีแม่น้ำหลายสายอยู่ในเขตต่างๆเหล่านี้ซึ่งจำเป็นต่อการดำเนินโรงงาน เป็นเวลาเกือบ 2 ศตวรรษแล้วที่ในเมืองโดรม พลังงานจากแม่น้ำถูกนำมาใช้ในภาคอุตสาหกรรมสิ่งทอ เพื่อใช้เป็นพลังงานที่
5- LE TISSAGE
Le tissage consiste à réunir les fils de trame et les fils de chaîne qui s'entrecroisent pour former un tissu. Selon la torsion donnée au moulinage, les fils de soie composeront la chaîne ou la trame de la future étoffe. Les modes d'entrecroisement ou d'armure varient selon le tissu que l'on désire : satin, taffetas, velours. Le métier à tisser à bras se compose d'un cadre en bois que supportent 4 piliers. Les fils de chaîne sont enroulés sur un cylindre et viennent s'entrecroiser avec les fils de trame. Au début du 19ème siècle, Monsieur Jacquard met au point un système mécanique facilitant l'exécution des motifs des tissus. La mécanique jacquard permet de réaliser un tissu façonné d'après une carte perforée installée au-dessus du métier à tisser (ce système va révolutionner le tissage artisanal qui va dès lors entrer dans l'ère industrielle). Il existe un large panel de textiles 100% soie présentant des caractéristiques et aspects esthétiques distincts et à partir desquels plus de 10 différents types de soie peuvent être réalisés.
ขั้นตอนที่ห้า: การทอผ้า
การทอประกอบด้วยการนำด้ายพุ่งและด้ายยินมาบุรรจบกันเป็นผินผ้าเส้นไหมจะประกอบขึ้นเป็นด้ายยินหรือหุ่งของผ้าในอนาคตทั้งนี้ขึ้นอยู่กับการบิดเกลียวของการ สี วิธีการทอหรือทอจะแตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับผ้าที่คุณต้องการ:ผ้าชาติน ผักแพรแข็ง ผ้ากำมะหยี่ เครื่องทอมือประกอบด้วยโครงไม้รองรับด้วยเสา 4 ต้น ด้ายยืนจะพันบนทรงกระบอกและตัดกับด้ายพุ่งในตอนต้นของศตวรรษที่ 19 MonsieurJacquardได้พัฒนาระบบกลไกที่อำนวยความสะดวกในการดำเนินการตามลวดลายผ้ากล่ไกแจ๊คการ์ดทำให้สามารถผลิตผักที่มีรูปทรงตามแผ่นเจาะที่ติดตั้งอยู่เหนือเครื่องทอผ้าได้ (ระบบนี้จะปฏิวัติการทอผ้าแบบช่างฝีมือซึ่งจะเข้าสู่ขุดอุตสาหกรรม) มีผ้าไหม 100% หลากหลายประเภทที่มีลักษณะเฉพาะและสุนทรียภาพที่แตกต่างกัน โดยสามารถผลิตผ้าไหม่ได้มากกว่า 10 ประเภท
Ce texte a été réalisé avec l'aimable participation de Sébastien du musée de Taulignan dans la Drôme, France.
Ce musée est entièrement dédié à l'histoire et à la production de la soie ).
ความนีจัดทำบึนโดยได้รับความร่วมมือจาก เซบาสเตียน จากพิพิธภัณฑ์นห่งโดลิก่อง ในเมืองโดรม ประเทศฝรังเศส ทิพิธภัณฑ์แห่านือทิศไว้รับประวัติศาสตร์และการผลิตผักไทมโดยเฉ
